611. struggling with life, day 10
ne gündü ama!
səhər yatıb qalmaq azmış kimi çoxdandı qapımı döyməyən bütün günümü alt-üst edən köhnə amma sadiq dostumun gəlişi, bacararam-bacarmaram arasında gedib gəlişim, amma başqa yolun olmaması və özümü hələ də yad olan şəhərin küçələrinə atmağım. kefimə görə hərəkət edə biləcəyim günlər bitdiyi və mənim məsuliyyət almalı olduğum günlərin başladığı üçün bu dəfə çıxış yolu yox idi. dözəcəkdim əgər bir az insanflı olsaydı, azca da olsa güzəştə getsəydi.amma yox, bu dəfə daha acımasız idi. belə anlarda məsuliyyət almalıyamla həyatda qalmalıyam arasında seçim etməyə məcbur oluram. hər şeyin canı cəhənnəmə deyib özümü həmin an ehtiyac duyduğum tək şeyə çatdırmağa çalışıram. bu dəfə də elə etdim. amfinin soyuq oturacaqları, pəncərədən düşən işıqlar, stulların altında olan cızma-qaralar. vəziyyətin nə qədər acınacaqlı bir o qədər də yöndəmsiz olduğunun fərqində idim. ona görə əbədiləşdirmək qərarı aldım. hətta belə deyim. həmişə yöndəmsiz vəziyyətlərə düşmüşəm, amma beləsi görülməmiş bir şey idi. qəribə tərəfi o idi ki, mən heç vəziyyətdən narazı deyildim. sanki alışmış kimi, özümü daha da pis hadisələrə hazırlamağı bacaran bir o qədər də vecsiz ola bilən birisi kimi sanki belə olmalıydı düşünürdüm. və həmin anda kimsə mənə məsuliyyətdən söz açsa özümdən çıxmamağa zəmanət verə bilməzdim. dostumla vidalaşdığımı düşünürdüm, düşündüm soyuq və bir o qədər də narahat, bərk oturacaqlar onun xoşuna gəlməyib və çıxıb getməyi düşünür. o isə müvəqqəti məni tərk edib, sonra yenə tək qalmağa icazə vermədi. hətta indi 3 nəfər idik. mən, köhnə dostum və yeni dostum. bir saat sonra özümü yenə yollarda tapdım. üzü yuxarı, davamlı idman etməyən, passiv deyilə biləcək biri olan üçün cəhənnəm əzabına bərabər olan küçələr. üstünə arxa fonda azan səsi də əlavə oldu. bir anlıq bu sondu deyə düşünmədim deyil. soyuq tər, qaralan gözlər, taxikardiya, tezləşən tənəffüs hərəkətlərim və qaçmaqdan yorulan ayaqlar. və hər şeyə rəğmən bu dəfə də bacardığım üçün məni gözləyən o şirin mükafat. günün ilk yarısı heç vaxt dönüb xatırlamaq istəməyəcəyim tərzdə olsa da axşama doğru ssenari dəyişdi. özümü stolüstü tennis klubunda, sanki səhər olanlar mənim başıma gəlməyibmiş kimi yeni dostumla əylənərkən tapdım. indi isə evdə balqabaq tumunun bu qədər ləzzətli olduğunun ilk dəfə fərqində oluram :d